Tags

, , , , , ,

butterfly

“Αυτός που θέλει να είναι σταθερά ευτυχισμένος, πρέπει να αλλάζει συχνά.”

Κομφούκιος

Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του παππού μου, η γιαγιά μου υιοθέτησε ένα σκύλο. Σημειωτέον, η γιαγιά μου ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τα ζώα. Το συγκεκριμένο σκύλο όμως τον λάτρεψε. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι τα μάτια του. Κάθε μάτι του έχει διαφορετικό χρώμα. Συμπτωματικά (;) αυτό ήταν και ένα απ’ τα χαρακτηριστικά του παππού μου. Είχα εξαρχής μια υποψία πως η τόση αγάπη της γιαγιάς για τον σκύλο είχε να κάνει με αυτό. Κατά κάποιον τρόπο ο σκύλος ήταν ο καινούργιος παππούς.

Πριν μερικές μέρες την άκουσα να λέει πως ο σκύλος της θυμίζει πολύ τον παππού και ως χαρακτήρας. Πιστός, αλλά με διάθεση ανεξαρτησίας, λαίμαργος και πεισματάρης, θέλει να έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Αλλά επειδή η γιαγιά είχε εμπειρία σε τέτοιες συμπεριφορές, ξέρει ακριβώς πως να συμπεριφερθεί και πως να τον διαχειριστεί. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως κάποιες απ’ αυτές τις συμπεριφορές τις ανεχόταν απ’ τον παππού ή τις ανέχεται απ΄το σκύλο.

Τελικά μήπως στη ζωή μας, ασυνείδητα έλκουμε και ελκόμαστε απ’ αυτό που νομίζουμε πως έχουμε ανάγκη, απ’ αυτό που μας είναι γνώριμο, απ’ αυτό που ξέρουμε πως θα το χειριστούμε; Ακόμη και αν αυτό το γνώριμο είναι αυτό που μας ταλαιπωρεί;

Μήπως αυτή η ελκτική “ανάγκη” παρόλο που μπορεί να είναι καταστροφική για εμάς, της επιτρέπουμε εμείς να φέρεται ως αναπόφευκτη; Μας ελκύει ακόμη και “συγκεκριμένο είδος” δυστυχίας, γιατί είναι τουλάχιστον δυστυχία με γνώριμα μονοπάτια.

Μπαίνουμε και βγαίνουμε κατά καιρούς από καταστάσεις, τσακισμένοι, για να μπούμε και να ξαναβγούμε μετά από λίγο από μία αντίστοιχη και αναρωτιόμαστε τι πήγε πάλι λάθος, γιατί ήταν πάλι λάθος επιλογή, γιατί δεν βάλαμε μυαλό, δεν μάθαμε από την τελευταία μας εμπειρία.

Έχουμε σκεφτεί πως αν όντως της είχαμε επιτρέψει να είναι εμπειρία θα είχαμε μάθει κάτι, δε θα είχαμε επαναλάβει πάλι το λάθος; Θα το είχαμε μάθει το μάθημα μας.

Δεν έχει νόημα να πηγαίνουμε στο σχολείο κάθε φορά αδιάβαστοι, γιατί όσες φορές και να δώσουμε εξετάσεις, πάντα λευκή κόλλα θα παραδίνουμε. Όταν ένα μάθημα επαναλαμβάνεται, σημαίνει ότι κάτι δεν έχει κατανοηθεί. Μόνο όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, εμφανίζεται και ο δάσκαλος.

Και ο μαθητής είναι έτοιμος, μόνο όταν αποφασίσει να αλλάξει. Όταν αποφασίσει να αλλάξει νοοτροπία, τρόπο κατανόησης των πραγμάτων. Όταν γίνει επιμελής και κάνει την γνώση δύναμη του. Και την επανάληψη, όντως μήτηρ της μαθήσεως.

Παραδόξως οι πιο δυστυχισμένοι είναι και αυτοί που φοβούνται περισσότερο την αλλαγή. Έχουν μάθει να υπομένουν το “μαρτύριο” τους. Την επανάληψη του, και ως Προμηθέας και αυτοί, αντέχουν καρτερικά, γιατί αυτό είναι που ξέρουν να κάνουν. Σε όλη την διάρκεια της  ζωής τους, “αντέχουν” φαινομενικά διαφορετικά μαρτύρια, στην ουσία ίδια, πιστεύοντας πως αυτά ήρθαν να εκπληρώσουν. Κόρη με αυταρχικό πατέρα, βρίσκει αυταρχικό άνδρα. Άνθρωποι με θέματα κατωτερότητάς βρίσκουν σύντροφό που τους μειώνει περισσότερο. Γιατί αυτό είναι γνώριμη κατάσταση. Με αυτό ξέρουν να ζουν. Απ’ αυτό μπορούν να επιβιώσουν. Χαραμίζουν την ζωή τους σε μια επαναλαμβανόμενη μέρα της μαρμότας. Με καμιά διάθεση να μάθουν το συγκεκριμένο μάθημα και να προχωρήσουν παρακάτω. Στο επόμενο, διαφορετικό κεφάλαιο.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον να έρθει να μας σώσει απ’ τον αετό που μας τρώει κάθε μέρα τα σωθικά. Μόνοι μας πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες – δεσμά μας. Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ζωή και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τα πράγματα που βλέπουμε θα αλλάξουν.

Τα όντα που επιβιώνουν  δεν είναι τα πιο δυνατά, αλλά αυτά που αλλάζουν και προσαρμόζονται. Οι δυνατοί χαρακτήρες, η γνώση, η ωριμότητα πλάθονται και δημιουργούνται μέσα από την αλλαγή, ποτέ από την στασιμότητα και την αδράνεια.

Το μέλλον και η εξέλιξη μπορεί να εισβάλει στη ζωή μας μόνο με την διαδικασία αλλαγής. Αν μένουμε πάντα στα ίδια, φοβούμενοι το διαφορετικό, αν δεν αρχίσουμε να πιστεύουμε στην αξία και την δύναμη μας, παρόμοια εμπόδια θα υψώνονται πάντα μπροστά μας και θα μας κάνουν κάθε φορά να νιώθουμε και πιο μικροί. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπες δε θα τους βρούμε μπροστά μας, αν δεν τους κουβαλάμε στην ψυχή μας. Ο,τι είναι γνώριμο και ξαναπερπατημένο, δε σημαίνει πως είναι και αυτό που έχουμε ανάγκη, ούτε πως μόνο με αυτό μπορούμε να μείνουμε. Ο δρόμος πρέπει να είναι γεμάτος εμπειρίες και γνώσεις. Διαφορετικές και ξεχωριστές.

Έχοντας καινούργιες γνώσεις, μαθαίνοντας από τα λάθη και τα σωστά μας, μετατρέποντας σε εμπειρίες – οδηγούς μας, αποφυγής ή επιδίωξης – όλα τα βιώματα μας, εξελισσόμαστε, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, πιο σοφοί, πιο ώριμοι. Οι επιλογές μας γίνονται με σύνεση, με γνώμονα την πραγματική μας ελκτική ανάγκη προς την ευτυχία. Γινόμαστε καινούργιοι άνθρωποι. Κοιτάμε μόνο μπροστά.

“Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί χθες ήμουν κάποιος άλλος.”

Ας γίνουμε καινούργιοι, καλύτεροι άνθρωποι την χρονιά που μας έρχεται, έχοντας ανάγκη μόνο ο,τι μας κάνει πραγματικά ευτυχείς. Και κυρίως σοφότεροι, ώστε να ξέρουμε τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά ευτυχείς.