Tags

, ,

Δεν ξέρω αν φταίει η κοινωνία μας που μας έχει μάθει πως για να επιβιώσουμε πρέπει να συμβιβαστούμε ή αν φταίει ο μεγάλος φόβος της ανθρώπινης φύσης στη μοναξιά αλλά πολλές φορές υποχωρούμε και δεχόμαστε να ζήσουμε χλιαρές καταστάσεις με χλιαρά αισθήματα.

Χλιαρά είτε από μεριά μας, είτε χλιαρά από την απέναντι μεριά.

Και τι από τα δύο τελικά είναι χειρότερο;;;

Υπάρχουν φάσεις στη ζωή μας είτε που έχοντας πληγωθεί στο παρελθόν, είτε που έχοντας περάσει πολύ καιρό μόνοι και έχοντας βαρεθεί το άσκοπο ψάξιμο προς εύρεση του μοναδικού, χωρίς αποτέλεσμα, έρχεται μια στιγμή που μοιραία αποφασίζουμε να συμβιβαστούμε.

Έχουμε απέναντί μας έναν άνθρωπο που μας βλέπει και τα μάτια του λάμπουν. Μας δείχνει εμπράκτως πως θα είναι εδώ για εμάς. Δεν μπορεί να κρύψει τα συναισθήματά του για εμάς. Και εμείς νιώθουμε ιδιαίτερα κολακευμένοι απ’ αυτό . Νιώθουμε ξανά επιθυμητοί. Νιώθουμε πως μπήκαμε ξανά στο παιχνίδι. Έτοιμοι να αγαπηθούμε ξανά.

Και βλέπουμε πως το άτομο αυτό είναι αξιόλογο και έχει πολλά να δώσει..και είναι σίγουρο πως θα περάσουμε καλά μαζί του.

Ξέρουμε, όμως, επίσης, το καταλαβαίνουμε… ήδη μέσα μας πως εμείς δε θα νιώσουμε έτσι! Δε θα έχουμε ποτέ την ίδια λαχτάρα.. δε θα νιώσουμε ποτέ όπως πρέπει να νιώσουμε. Όσο και να προσπαθήσουμε. Δεν υπάρχει ποτέ αυτή η απόλυτη σιγουριά. Δε θα υπάρξει αυτό το «κλικ».

Πάραυτα το προσπαθούμε. Προσπαθούμε και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Και το παλεύουμε και ίσως στο πέρασμα του χρόνου το αγαπήσουμε αυτό το άτομο.

Αλλά άλλο πράγμα η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας.

Όταν δε νιώθεις σίγουρος φαίνεται…και κάποια στιγμή λήγει!

Και δεν πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που τουλάχιστον το προσπαθήσαμε. Ούτε γιατί στο χρόνο που μας δόθηκε μαζί υπήρξαμε σωστοί και δοτικοί.

Ήταν άδικο αυτό που κάναμε. Συμβιβαστήκαμε με τα χλιαρά μας συναισθήματα και δώσαμε χλιαρά συναισθήματα. Ήμασταν άδικοι, γιατί αυτός ο άνθρωπος που τελικά καταφέραμε «απλώς» να αγαπήσουμε άξιζε αληθινά συναισθήματα…

Γιατί αυτός ο άνθρωπος τέτοια έδωσε.

…..Υπάρχει κάποια μαγική στιγμή που αυτό το περιβόητο «κλικ» που ακούγαμε για χρόνια πως θα νιώσουμε όταν βρούμε τον κατάλληλο άνθρωπο, κλικάρει μέσα μας και όλα αλλάζουν. Δε μας διευκρινίστηκε πότε, όμως, τι θα γίνει όταν αυτό το κλικ το ακούσουμε μόνοι μας . Δεν είχαμε υπόψη μας ότι υπήρχε και αυτή η εκδοχή.

Και ενώ ξέρουμε, το καταλαβαίνουμε πως ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας δε νιώθει το ίδιο μεγάλα, όπως εμείς , λέμε – με άγνοια κινδύνου (;)- πως θα το ζήσουμε αυτό.

Ελπίζουμε μέσα μας πως αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή θα καταλάβει. Θα δει. Θα δει αυτό το «κλικ» που υπάρχει. Επιχειρηματολογούμε στον εαυτό μας, λέγοντας πως στη ζωή για τίποτα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος και όλα μπορούν να αλλάξουν και να ανατραπούν.

Δε δουλεύει έτσι, όμως, αυτό.

Ο κατάλληλος άνθρωπος «φωνάζει» απ’ την αρχή Κ Α Ι Γ Ι Α Τ Ο Υ Σ Δ Υ Ο.

Με τον κατάλληλο άνθρωπο δε χρειάζεται να διεκδικείς, δε χρειάζεται να περιμένεις.

Ο κατάλληλος άνθρωπος θα νιώθει αβίαστα, όπως νιώθουμε και εμείς. Θα είναι σίγουρος απλώς…

Δε θα μπορεί να σε βγάλει απ’ το μυαλό του.

Δε θα σε ξεχνάει. Δε θα χρειάζεται να βάλει… υπενθυμίσεις… για να σε θυμηθεί.

Η επιχειρηματολογία μας πέφτει στο κενό, γιατί για τίποτα δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Αλλά για τον άνθρωπο που θέλουμε είμαστε. Ας μην κοροϊδευόμαστε…

Και, αν ο «κατάλληλος» μας άνθρωπος ήταν σίγουρος, θα ήταν όντως ο κατάλληλος χωρίς σπρώξιμο, χωρίς δισταγμούς, χωρίς χρόνο για να το σκεφτεί, χωρίς διλήμματα.

Γιατί πρέπει να παλέψουμε και γι’ αυτό; Δε μας φτάνουν όλα αυτά για τα οποία παλεύουμε καθημερινά στη ζωή μας; Δεν κουραστήκαμε να παλεύουμε;

Το «πράγμα» θα έπρεπε να δουλεύει από μόνο του. Χωρίς σπρώξιμο.

Νιώθουμε πως έχουμε εμείς το κλειδί και θα καταφέρουμε να το κινήσουμε. Αν, όμως, ο συνοδοιπόρος μας δε θέλει να πατήσει το γκάζι δε θα κινηθούμε ποτέ.

Ναι, είναι δύσκολη η μοναξιά! Και να μη συμβιβάζεσαι με χλιαρά αισθήματα είναι δύσκολο.. γιατί η μοναξιά είναι ακόμη πιο δύσκολη…

Αλλά είναι προτιμότερη από την ταλαιπωρία του να νιώθεις μόνος σου ή να μη νιώθεις και να πιέζεσαι να το κάνεις!

Η μοναξιά με παρέα είναι χειρότερη απ’ τη μοναξιά με τον εαυτό σου.

Πρέπει να δώσουμε μάχη για να μη συμβιβαστούμε .

Ταυτόχρονα «κλικ» συμβαίνουν σ’ αυτούς που περίμεναν και δε συμβιβάστηκαν με τα χλιαρά!!!

Δε χρειάζεται να το προσπαθούμε, να το παλεύουμε, απλώς να διεκδικήσουμε το μη συμβιβασμό μας.

Πρέπει να πάψουμε να αρκούμαστε σ’ έναν καθρέφτη θολό.

Πρέπει να βρούμε έναν καθαρό καθρέφτη που θα μας κοιτάει στα μάτια.